Η τέχνη της οργανοποιΐας χωρίζεται σε δύο μεγάλα κεφάλαια,
την κατασκευή και την επισκευή.
Στην κατασκευή περιλαμβάνεται όλη η διαδικασία κατασκευής
ενός μουσικού οργάνου, όπου η εμπειρία, η αισθητική και η γνώση της τέχνης έχει αντίκρισμα στο παραγόμενο μουσικό
όργανο.
Η τέχνη του οργανοποιού, έως το πρόσφατο παρελθόν,
περιελάμβανε μια γκάμα γνώσεων και βασικών αρχών επιστημών, από την δασοπονία
για την ανάπτυξη και κοπή της ξυλείας, μέχρι τη χημεία για την σύσταση
βερνικιών και διαλυτών.
Στις μέρες μας αυτό δεν έχει αλλάξει και πολύ, απλώς είναι
ευκολότερο να επικεντρωθείς σε λιγότερες παραμέτρους, λόγω της εισαγωγής νέων υλικών και εργαλείων, της αυτοματοποίησης
εργασιών και της δημιουργίας εξειδικευμένων εργοστασίων παραγωγής επιμέρους εξαρτημάτων ή ακόμα και τμημάτων του οργάνου.
Βέβαια αυτό έχει επιπτώσεις στην διαμόρφωση της
προσωπικότητας του οργάνου, η οποία είναι στην επιλογή του εκάστοτε οργανοποιού, ως αναφορά τον ήχο, την ποιότητα (υλικά & εργασία) και την διακόσμηση που θα προσδώσει σε κάθε όργανο.
Πολλές φορές, βέβαια, λόγο και στην προσωπικότητα του οργάνου έχει και ο εκάστοτε πελάτης που θα το παραγγείλει.
Όσο για την επισκευή, χρειάζεται βαθειά γνώση της τέχνης και
μελέτη του οργάνου πριν την επέμβαση σε αυτό, για τον λόγο ότι επεμβαίνουμε σε ένα
έτοιμο όργανο που έχει χρησιμοποιηθεί η τεχνική και τα υλικά του εκάστοτε
οργανοποιού.
Επίσης θα πρέπει να υπάρχει ηθική και κανόνες δεοντολογίας για
να μην αλλοιώνεται η προσωπικότητα του οργάνου και η τέχνη του οργανοποιού που
το έχει κατασκευάσει.
Η επισκευή και η δυνατότητα μελέτης και επεξεργασίας
μουσικών οργάνων μεγάλων κατασκευαστών όπως του Κοπελιάδη, των αδελφών Παναγή,
του Μούρτζινου, του Ζοζέφ, του Σταθόπουλου και άλλων πολλών διακεκριμένων, είναι για τον οργανοποιό η μεγαλύτερη πηγή γνώσης και κατανόησης της τέχνης του.
